Seksoholizm jest uzależnieniem psychicznym, które skłania chorego do podejmowania praktyk seksualnych wbrew rozsądkowi, zasadom moralnym, dobru własnemu i innych ludzi. Seksoholik traci kontrolę nad swoim nałogiem – nie potrafi się zatrzymać, nie umie kierować swym zachowaniem.
Seks bądź praktyki autoerotyczne stały się jego niewolą. Chory chłonie wszystko, co wiąże się z seksem. Kupuje seks lub podniecające go obrazy, zdobywa kolejne obiekty. Seksoholizm może, choć wcale nie musi, wiązać się z uzależnieniem od pornografii.
Chory jest uzależniony od intryg, od pobudzenia, być może również od tego, co zakazane. Często nienawidzi swego postępowania, dostrzegając spustoszenia, jakie sieje wokół, jednak nie może zastopować swych zachowań. Zaspokojenie, jak każda kompulsja, pozwala na chwilę zlikwidować pustkę – uczuciową czy egzystencjalną. Zdobywając coraz to nowe obiekty, traktowane czysto instrumentalnie, seksoholik ma ogromne poczucie winy, wyrzuty sumienia. Nienawidzi siebie, odczuwa ból. Nie potrafi jednak wyjść z zaklętego kręgu – i kolejnym klinem seksualnego pobudzenia wbija głębiej swą frustrację i samotność.
Nałóg uniemożliwia osiągnięcie prawdziwej bliskości i więzi z drugim człowiekiem, ponieważ chorego interesuje tylko jeden, seksualny aspekt relacji, jej chemia i krótkotrwała ulga. Fantazje fałszują rzeczywistość, a nałóg, sprowadzając drugiego człowieka do funkcji obiektu, wyjaławia podglebie ewentualnej miłości. Uzależniony szuka u innych wypełnienia tego, czego mu brakuje w nim samym. Ciągle od nowa się oszukuje, że ten kolejny – zawsze już ostatni – raz go cali, tymczasem pędząc za ułudą, traci życie swoje i rani innych.
Zasady niesienia pomocy cierpiącym wskutek nałogu, wypracowane w ciągu dziesięcioleci przez Anonimowych Alkoholików, posłużyły również osobom uzależnionym od seksu. Także w Polsce spotykają się w grupach Anonimowych Seksoholików, gromadzących tych, którzy chcą odzyskać seksualną trzeźwość i nieść pomoc innym cierpiącym wskutek tej destrukcyjnej choroby.