Archetyp Afrodyty sprawia, że kobieta umie cieszyć się miłością i pięknem, seksualnością i zmysłowością. Jego oddziaływanie na psychikę jest niezwykle silne, podobne w swojej mocy do instynktów, za którymi stoją Hera i Demeter. Afrodyta każe kobiecie szukać spełnienia w twórczości i w prokreacji (dawaniu nowego życia).
Kochanka
Każda zakochana z wzajemnością kobieta staje się wcieleniem archetypu Afrodyty. Na jakiś czas przemieniona ze śmiertelnej kobiety w boginię miłości, jak archetypalna kochanka czuje się pociągająca i zmysłowa.
Jeśli Afrodyta jest najważniejszym archetypem w psychice kobiety, to zakochuje się ona często i łatwo. Ma w sobie to „coś”, z czego słynęła gwiazda kina niemego Clara Bow – sex appeal. Jej magnetyzm wciąga innych w jej erotycznie naładowane pole i wywołuje wzrost seksualnej samoświadomości. Gdy dwoje ludzi czuje to przyciąganie, są ożywieni, rośnie miedzy nimi napięcie, wydają się sobie atrakcyjni.
Kiedy jednak kobieca zmysłowość i seksualność jest degradowana – jak w tradycji judeo-chrześcijańskiej, islamie i innych patriarchalnych kulturach – wtedy kobieta uosabiająca archetyp Afrodyty-kochanki jest uważana za uwodzicielkę lub dziwkę, osobę „niemoralną”. Bywa wtedy wykluczana ze społeczności lub karana w inny sposób. (…)
Instynkt prokreacyjny
Afrodyta reprezentuje dążenie do zachowania gatunku. Jako archetyp związany z popędem seksualnym i siłą namiętności może zmienić kobietę, która nie używa środków antykoncepcyjnych, w maszynę do rodzenia dzieci.
O ile jednak kobieta-Demeter uprawia seks dlatego, że chce mieć dziecko, tak kobieta pod wpływem Afrodyty ma dziecko, bo pożądała mężczyzny lub miała ochotę na seksualne doświadczenia. Afrodyta podpowiada kobiecie, by nie używała środków antykoncepcyjnych, ponieważ osłabiłoby to namiętność chwili lub sprawiło, że akt miłosny – zwłaszcza ten pierwszy – byłby mniej spontaniczny…
Niektóre kobiety najsilniej odczuwają wpływ Afrodyty w czasie owulacji, gdy prawdopodobieństwo zajścia w ciążę jest największe. Właśnie wtedy są najbardziej otwarte seksualnie, mają erotyczne sny i najdotkliwiej odczuwają wtedy brak seksu.
Kreatywność
W archetyp Afrodyty wpisana jest ogromna moc zmiany, nieustanny cykliczny przepływ, którego kolejne etapy to pożądanie, zespolenie, zapłodnienie, okres inkubacji i narodziny nowego życia. Gdy cykl ten zachodzi na czysto fizycznej płaszczyźnie, między kobietą i mężczyzną, pojawia się dziecko. Lecz ta sama sekwencja przemian występuje także w każdym procesie twórczym, a jego efektem może być natchniony związek dwóch idei, z którego rodzi się zupełnie nowa teoria.
Twórcza praca jest żarliwym, intensywnym związkiem prowadzącym do powołania nowego życia, z tym że „kochankiem” artysty jest tu obraz, taniec, kompozycja muzyczna, rzeźba, wiersz czy rękopis, nowa teoria lub wynalazek. Takie twórcze zaangażowanie i doświadczenie ma często silną komponentę zmysłową – obejmuje dotyk, wzrok, słuch, czasami nawet zapach i smak. Artystka pochłonięta procesem twórczym, jak kochanka często odkrywa, że ma wyostrzoną wrażliwość, że doznania zmysłowe docierają do jej świadomości wieloma kanałami. Gdy pracuje nad obrazem, wersem, czy krokami tanecznymi, wielorakie odczucia zmysłowe oddziałują na siebie, by ostatecznie stworzyć dzieło.
Afrodyta-kochanka może przeżywać kolejne erotyczne przygody, i podobnie Afrodyta jako siła twórcza, może angażować kobiety w kolejne artystyczne przedsięwzięcia. Gdy jedno się kończy, pojawia się następna fascynująca możliwość.
Czasami twórczy i miłosny aspekt bogini przejawiają się w psychice kobiety jednocześnie. Wchodzi ona wtedy w intensywne związki, często szybko następujące jeden po drugim, a jednocześnie pochłania ją praca twórcza. Taka kobieta idzie za tym, co ją fascynuje, prowadząc niekonwencjonalne życie, tak jak tancerka Isadora Duncan czy pisarka George Sand.
Doskonalenie Afrodyty w sobie
Afrodyta to archetyp najściślej związany z doświadczeniami zmysłowymi. Dlatego wyostrzanie zmysłowej wrażliwości i koncentracja na „tu i teraz” budzą tę boginię. (…) Znaczącym ruchem w kierunku uaktywnienia i rozwoju archetypu Afrodyty jest sam fakt dostrzeżenia przez kobietę wartości tej bogini. Później wystarczy stwarzać sprzyjające Afrodycie okoliczności. Mogą to być na przykład wakacje z mężem, z dala od dzieci, w spokojnym miejscu, gdzie oboje od nowa mogą się sobą cieszyć, rozmawiać i kochać. Afrodyta budzi się też pod wpływem zmysłowego masażu, podczas lekcji tańca brzucha i przy wszystkich okazjach, kiedy można poznawać i cieszyć się własnym ciałem, a jest to warunek wstępny czerpania przyjemności z seksu.
Rozwijanie zainteresowania sztuką, poezją, tańcem i muzyką spełnia podobną rolę w dziedzinie estetyki. Można się nauczyć takiej koncentracji na doświadczeniu wizualnym, słuchowym czy ruchowym, żeby pochłaniało nas ono całkowicie. (…)
Praca
Afrodyty nie interesuje praca, w którą nie jest zaangażowana emocjonalnie. Wszystkie rutynowe zajęcia szybko ją nudzą, podobnie jak związki, w których wygasa żar namiętności. Dlatego albo nienawidzi swojej pracy i wykonuje ją z mizernym skutkiem, albo kocha to, co robi, poświęcając temu wiele czasu i dodatkowego wysiłku. Wybierając zawód, nie kieruje się możliwością zarobku, ale swoimi zainteresowaniami. Może odnosić zawodowe sukcesy, lecz w odróżnieniu od Artemidy czy Ateny, nie zależy jej na uznaniu.
Związki z mężczyznami
Kobietę o archetypie Afrodyty pociągają nieodpowiedni dla niej mężczyźni, którzy nie zawsze dobrze ją traktują. Jeśli inny archetyp nie ma na nią wpływu, kobieta-Afrodyta wybiera mężczyzn podobnych do tych, których wybierała sama bogini – twórczych, skomplikowanych, niestabilnych emocjonalnie lub porywczych – jak Hefajstos, Ares czy Hermes. Taki mężczyzna nie pragnie kariery zawodowej ani wysokiej pozycji społecznej. Nie chce też być głową rodziny, mężem ani ojcem.
Introwertyczny mężczyzna w typie Hefajstosa zapewne tłumi gniew, który sublimuje w pracę twórczą. Podobnie jak bóg kowali, może być kalekim (w sensie emocjonalnym) artystą. Jego doświadczenia z rodzicami mogły być straszne, jak samego boga. Być może matka go odrzuciła, bo nie spełniał jej oczekiwań jako syn i może nie miał kontaktu z ojcem. W konsekwencji może wchodzić w związki typu miłość-nienawiść, ponieważ nienawidzi kobiet za to, że są dla niego tak ważne i że nie można im zaufać. Jego więzi z mężczyznami też bywają bardzo słabe, gdyż czuje się wobec nich i obcy, i gorszy.(…)
Czy miłość do Hefajstosa stanie się problemem, zależy od tego, jakie uczucia on w sobie tłumi i na ile jest zrównoważony psychicznie. W sytuacjach ekstremalnych taki mężczyzna może być niebezpieczny jak zablokowany wulkan – jest samotnym paranoikiem, któremu praca nie przynosi sławy ani uznania, ponieważ izoluje się od ludzi i okazuje im nieuzasadnioną wrogość. Atrakcyjność Afrodyty i fakt, że podoba się ona innym, może jeszcze potęgować jego gniew, poczucie niższości lub lęk przed utratą. Jeśli jest naprawdę podobny do Hefajstosa, będzie potrafił powściągać zazdrość, ale i tak związek z nim będzie przypominał życie na wulkanie – kobieta może jedynie próbować przewidzieć, kiedy nastąpi wybuch.
Niemniej niektóre związki Hefajstosa i Afrodyty sprawdzają się. Mężczyzna w takim związku jest introwertyczny, twórczy oraz zdolny do odczuwania całego spektrum uczuć (a nie tylko złości) w charakterystyczny dla siebie, głęboki, ale opanowany sposób. Umie wyrażać te emocje nie tylko w pracy, ale także w relacjach z innymi, ważnymi dla niego osobami. Kocha Afrodytę głęboko i namiętnie, ale nie jest zaborczy. Ją przyciąga intensywność jego uczuć i oddanie, które daje jej mocne oparcie. Afrodyta przyciąga też mężczyzn w typie niestałego Aresa (boga wojny, syna Hery i Zeusa). (…)
Związek Afrodyty i Aresa to wybuchowa mieszanka. Oboje mają tendencje do życia „tu i teraz”. Oboje szybciej reagują niż myślą, i robią wszystko natychmiast, zastanawiając się dopiero po fakcie. Już w pierwszym momencie spotkania przelatują między nimi erotyczne iskry i dochodzą do głosu ich zapalne temperamenty. Uprawiają miłość i walkę. Taki związek kochanków działa na zasadzie „kłótnia, a potem pojednanie” .
Afrodyta i Ares nie są dobrym materiałem na stabilny związek. Oprócz emocjonalnych fajerwerków, jego charakter powoduje, że ich sytuacja finansowa jest cały czas niepewna. Ares nie umie ani planować, ani żyć skromnie; w jednej chwili potrafi powiedzieć lub zrobić coś, co spowoduje, że straci pracę. Jeśli dodatkowo jego partnerka ma charakterystyczną dla Afrodyty tendencję do niewierności – lub co najmniej do flirtowania z innymi mężczyznami – Ares może poczuć się zagrożony w swojej męskości i reagować zazdrością. Bywa wtedy agresywny, a nawet brutalny. Niektórym związkom Afrodyty i Aresa udaje się jednak przetrwać najgorsze okresy i żyć we względnej harmonii.(…)
Wiele kobiet o archetypie Afrodyty ma słabość do mężczyzn w typie wiecznego młodzieńca – niedojrzałych, skomplikowanych, skoncentrowanych na sobie. A ci przypominają Hermesa, posłańca bogów, najmłodszego mieszkańca Olimpu. On oczarowuje ją słowami – szczególnie gdy jest poetą – i imponuje łatwością, z jaką rzuca się ze szczytu w przepaść (emocjonalną lub towarzyską). Taki typ mężczyzny bywa oszustem i krętaczem, uwielbiającym nabierać tych nieco mniej bystrych. Ma wielki potencjał, często jest bardzo utalentowany, ale też niezorganizowany, nie ma charyzmy i nie jest gotów poświęcić się pracy czy związkowi. (…) Niemniej dojrzały mężczyzna o archetypie Hermesa jest w stanie poświęcić się pracy i związkowi (jak widzieliśmy wcześniej, może ożenić się z kobietą o archetypie Hestii); najprawdopodobniej będzie wtedy biznesmenem lub negocjatorem, a nie nieuchwytnym wiecznym młodzieńcem. Jeśli tak się stanie, związek Afrodyty z Hermesem może być bardzo szczęśliwy. Przetrwają flirty, a nawet romanse, ponieważ żadne z nich nie jest zazdrosne ani zaborcze.
Skróty i podkreślenia pochodzą od redakcji.